Vertrouwen

Deze crisis draait in wezen om vertrouwen durven en willen geven in ongelijke machtsverhoudingen. Vooral van het publiek aan bankiers, politici, andere bestuurders. Maar eigenlijk van (bijna ?) elke groep aan een andere. Van Europeanen aan niet-Europeanen, autochtonen aan allochtonen, gelovigen aan niet-gelovigen, neoliberalen aan conservatieven, etc. Zelfs nog los van elke groep van de één aan de ander, en dan wel twee kanten op.

Vertrouwen moet verdiend en geborgd worden. Daarin hebben Schäuble, de Eurogroep, IMF, ECB, en veel anderen die vonden dat Griekenland eerst de oude afspraken maar eens diende na te komen, een beetje gelijk. Want al te goed is buurmans gek.

Het is alleen erg tegenstrijdig, dat de Eurogroep -met EC, IMF, en ECB, (de trojka)- zulke zware eisen stelde aan de landen die geld vroegen om uit de crisis te komen. Want krediet (en misschien eigenlijk wel het hele leven) draait om onderling vertrouwen. De kredietvrager moet erop kunnen vertrouwen dat de bank niet bij het eerste zuchtje tegenwind het krediet zal opzeggen. De bank moet erop kunnen vertrouwen dat de kredietvrager binnen de grenzen van het dan mogelijke alle aangegane verplichtingen (stipt) zal nakomen.

In de laatste zin staat stipt tussen haakjes. Want er kunnen omstandigheden zijn waardoor het wijs is uitstel van betaling te geven of de druk van rente en aflossing op andere wijze (tijdelijk) te verminderen. Het is verstandiger om een klant door een moeilijke tijd heen te helpen dan om hem gillend in de armen van een concurrent te drijven omdat een keihard "afspraak is afspraak" beleid wordt gevoerd. Geld, cijfers, een contract, eigen belang en soortgelijke zaken, mogen nooit belangrijker zijn dan mensen en hun tot dan toe goede onderlinge relaties.

Wantrouwen is als woekerend onkruid. Het verstikt een deel van de haalbare oogst en geeft mooie bloemen minder kans om te bloeien. Voor wie er oog voor heeft zijn er zelfs aan de kant van de weg nog prachtige bloemen te zien. Kijk maar.

Vertrouwen, aan de andere kant, verdwijnt sneller dan het verkregen wordt of terugkomt. Dat weet iedereen wel uit eigen ervaring. Vandaar het gezegde: "Vertrouwen komt te voet, maar gaat te paard".

Het is daarom goed, dat de nieuwe Griekse regering de kans kreeg om aan te geven hoe zij nu denkt de ontvangen leningen met rente te kunnen terugbetalen. Als daar een overbruggingskrediet voor nodig is, zij dat maar zo. Geef de nieuwe Griekse regering (als vol vertrouwen nog een brug te ver is) tenminste het voordeel van de twijfel. Laat de Griekse kwestie maar een proeftuin zijn om te zien of we elkaar wat meer vertrouwen kunnen (leren) geven. Het wordt hoog tijd om onze pijn uit het verleden en het daarin geworteld wantrouwen maar te vergeven en te vergeten. Als het nu (na zestig jaar Eurocrisis en al bijna zeven jaar financiële crisis) niet lukt, lukt het nooit. Dus aarzel niet, maar ga er voor, voluit.