Ouderenopstand ?

Vandaag in de Volkskrant een hoofdartikel over koopkrachtrepatieplannen van de regering voor ouderen. Hierin wordt terecht geconstateerd dat ouderen al jaren lang in koopkracht achteruit zijn gegaan. Meer dan jongeren. Vooral werkenden zijn door de kabinetten Rutte uit de wind gehouden.

Ouderen zijn aan alle kanten geplukt en worden door nieuwe maatregelen (ander zorgstelsel, huurverhoging, hoger eigen risico, hogere eigen bijdragen, bij op zijn best gelijkblijvend pensioen) zwaarder belast.

Het CBS is voor de regeringscoalitie druk aan het rekenen over òf en hoe de koopkracht van ouderen gerepareerd kan (zou moeten) worden. Het constateert, dat ouderen relatief zwaar belast zijn, maar (gemiddeld) meer vermogen hebben dan jongeren en vindt dat het vermogen meegenomen moet worden in het koopkrachtplaatje. Op zich lijkt dat niet onredelijk.

Maar het is zeer de vraag of dit (het meerekenen van vermogen, naast inkomen, en het dan adviseren tot een kleine eenmalige compensatie) de grote onvrede bij ouderen over het gevoerde kabinetsbeleid kan wegnemen. Het is ook een vrij beperkte manier van kijken. Te kort door de bocht. Generaliseren is altijd fout. Simpele cijfers en statistieken vertekenen de werkelijkheid vaak sterk. Er dreigen dan heel verkeerde beslissingen genomen te worden.

Elk model vereenvoudigt de werkelijkheid en heeft onzekerheidsmarges. Het is al de vraag of het CBS-model (welk model ook, want opgebouwd met cijfers en verbanden uit het verleden) nog genoeg zegt over de zelfs maar nabije toekomst (dit jaar en volgend jaar). Zeker bij het doorrekenen van koopkrachtplaatjes wordt dan ook nog eens teveel gewerkt met hoofdlijnen en gemiddelden. De vaak grote verschillen binnen een groep worden verwaarloosd. Verder gaat alle vergelijking tussen groepen die sterk van elkaar verschillen (zoals ouderen - jongeren) natuurlijk mank. Zoiets is appels met peren vergelijken.

Jongeren moeten hun vermogen nog opbouwen. De vraag is, of dat in deze tijd met rare rentekronkels (daarover later meer) door sparen nog gaat lukken, zoals dat vaak bij ouderen gebeurde. Want het vermogen van ouderen is in veel gevallen opgebouwd door zuinig leven. Door sparen met relatief kleine bedragen. Lenen, zelfs voor een eigen huis was, in de jaren 1950 - 1980 (de opbouwfase van de zestigplussers van nu) nog heel ongebruikelijk. Niet iedere zestigplusser heeft waarschijnlijk ook genoeg kunnen sparen voor wat er nu op hem of haar afkomt.

Ouderen besteden trouwens hun vermogen heel anders dan wel wordt gesuggereerd. Maar een kleine groep leeft er zelf goed van. En uiteindelijk erven de kinderen wat hun ouders of grootouders vaak heel bewust voor hen over spaarden.
Vooral de laatste jaren is ook meer dan vroeger (door vermogende ouderen) meebetaald aan de opbouw van vermogen voor hun kinderen. Mede met geld van ouders of grootouders is niet zelden het eerste huis gekocht, of een hypotheek een stukje afgelost. Kan dat straks nog wel ?

De VVD en PvdA moeten zich nog maar eens achter de oren krabben wat zij het beste kunnen doen. Wat geld vrijmaken om daar de flinke koopkrachtverliezen van ouderen een klein beetje mee te compenseren ? Het gaat niet om een half of heel procent, of een tientje per maand. Dat zou een doekje voor het bloeden zijn. Al jaren zijn pensioenen niet meer geïndexeerd, enkele fondsen hebben zelfs gekort. En volgend jaar dreigen verlagingen bij bijna alle pensioenfondsen. Het grootste, ABP, voorop. Het is grote onzin dat dat zou "moeten". De pensioenfondsen rekenen zich nu veel te arm. We worden straks echt geen honderdtwintig jaar.

Het ECB zou bovendien wat meer inflatie willen. Als dat lukt, holt dat de koopkracht van iedereen uit. Waarbij jongeren die nog (uitdagend, vast, en redelijk betaald ?) werk hebben dan wel weer via prijscompensatie of belastingverlaging gecompenseerd zullen worden. Dat is zo langzamerhand staand beleid van dit kabinet.

Misschien is het wat overdreven dat een ouderenopstand dreigt. Maar het zou zeker niet onredelijk zijn. De kruik gaat zolang te water tot hij barst. De riem kan niet verder dan tot het laatste gaatje worden aangehaald. Ook aan het nog altijd relatief grote geduld van ouderen komt eens een eind.